Thuis blijven. Het klonk me vreemd in de oren. Ik ben eigenlijk elke dag wel op weg naar mijn werk, naar mijn kinderen, vrienden, winkels, theater, sportschool of wat dan ook en nu ineens stilte qua bewegingen en sociale contacten.
Het werk is er wel, alles online, elkaar zien en spreken via laptop of telefoon. Heel de dag oortjes in, pijn in mijn billen van het zitten op een alles behalve ergonomische stoel. En s ’avonds met vermoeide schouders, nek en ogen uitloggen.
Het werk in Academ is voor een groot gedeelte stil gevallen. Gelukkig vinden mensen de weg naar onlinesessies zodat er continuïteit is in de trajecten en dat er voor nieuwe klanten de mogelijkheid is om ondersteuning te vragen. In een tijd waarin we door het stilgezet worden, gaan voelen wat er al was en wat soms in de weg zit of pijnlijk is.
Contacten met mijn kinderen via whatsapp video bellen en niet even een lekkere omhelzing en knuffel, wat mis ik dat.
Mam, jij valt in de risicogroep dus ook het wandelen, gaan we niet doen hoor zelfs niet met 2 meter afstand.
Ik merk dat om me gezond en tevreden te blijven voelen het enorm belangrijk is om mijn mind niet te geloven. Dat is sowieso een handig en aan te raden methode om al die gedachtes die overal wat van vinden niet dominant aanwezig te laten zijn.
Als het lukt me om iedere keer als er een gedachte voorbijkomt die me vertelt dat het best ingewikkeld, ernstig, niet te bevatten en uitzichtloos is deze corona uitbraak dan zet ik daar een gedachte tegenover van dankbaarheid.
Dankbaarheid voor wat er wel is. Zowel hier concreet in mijn eigen micro kosmos maar ook in het ziekenhuis waar ik werk en waar iedereen met man en macht werkt aan meer bedden, meer apparatuur, meer medicatie, meer beschermde kleding meer, meer verpleegkundigen, meer artsen meer, meer, meer…
Dankbaar dat veel mensen inzien dat deze sociale distance noodzakelijk is en dat we geen lockdown hebben zodat er nog iets van bewegingsvrijheid, tenzij intelligent, mogelijk is.
Dankbaar dat zoveel wetenschappers samenwerken met politici om een eenduidig beleid uit te zetten.
Dankbaar dat mensen meer dan ooit voor elkaar zorgen dichtbij en ver weg. In directe hulp en/of financieel.
Dankbaar dat er plannen liggen om de eerste klap op te vangen voor velen waarbij het inkomen geheel of voor een groot deel is weggevallen.
Dankbaar voor zo ontzettend veel dat het me ontroert en ook verbaasd. Ik dacht al dat ik dankbaar was voor wat ik allemaal om me heen heb. Bij het nog meer binnen en alleen zijn merk ik dat ik nog veel dankbaarder ben en vanuit deze veiligheid realiseer ik me dat zoveel mensen het zoveel minder hebben.
Ook al in mijn stad, zelfs een paar blokken verderop. En hoe moeilijk is het dan om te geloven dat deze tijd inzichten brengt over hoe we omgaan met elkaar en met de aarde. Dat daar een nieuwe gebruiksaanwijzing bij hoort die we dan ook gaan lezen en ernaar leven.
Het nieuws, de persconferenties, de geluiden uit mijn netwerk en vanuit het ziekenhuis vullen me met ongeloof, huivering, wantrouwen, angst, afschuw kortom veel om uit mijn vertrouwen en dankbaarheid te gaan.
Om daar weer in terug te gaan ben ik veel bewust aan het ademen, mediteren en zelfs Qigong oefeningen gaan doen om mijn immuunsysteem te versterken.
Qigong is de expertise van Linda, eigenaar van Academ en ik heb me daar altijd een beetje afzijdig van gehouden. De redenen zijn vooral dat ik het lastig en sommige houdingen pijnlijk vond maar de belangrijkste reden is discipline.
Het zijn reeksen die herhaald dienen te worden voordat ze vruchten afwerpen.
Dat is met alles zo. Vioolspelen of een goede turner worden lukt ook niet zonder veel, geconcentreerd en vooral regelmatig te oefenen.
Gezond zijn, worden en blijven is wat we allemaal een groot, zo niet grootste goed vinden. En dat vraagt binnen blijven en naar binnen gaan. Je her-inneren wie je bent wat je hier komt doen en waar je kracht zit.
Als je in de gunstige omstandigheden leeft dat je de tijd ervoor kunt nemen om stil te staan/zitten en met je adem naar binnen te gaan dan kom je een schat aan gevoelens, emoties en natuurlijk ook gedachtes tegen.
Aanschouw ze, wees nieuwsgierig, veroordeel ze niet, erken ze en laat ze voor wat ze zijn.
Adem door en adem uit. Anicha alles komt en alles gaat weer weg.
Ik vind het een troostrijke gedachte dat alles wat ik voel, zelfs een heftige emotie maximaal 9 seconde duurt en dan verder glijdt en zachter wordt. Op het moment dat ik er dan weer over na ga denken, er woorden aan geef en een waarde aankleef verergert het vaak weer.
Als ik dan opnieuw adem net zo lang in als uit dan zakt het weer en dan ben ik niet meer zo bang, zo alleen, zo wantrouwend, zo moe, zo gestrest, zo bezorgd, zo oordelend, zo opgefokt, zo…….
Binnen is het veel veiliger dan buiten, ook in mij. Binnen ben ik thuis als ik de tijd neem om er te komen en te zijn.
Ik had er van buitenaf regels voor nodig, de aanleiding is heftig en veroorzaakt leed, maar Ik blijf nog even thuis, niet omdat het straks nog moet maar omdat ik het kan.
Een harte groet naar iedereen,
Astrid
No comment yet, add your voice below!