Een traject op maat gesneden

Als iets precies past en lekker zit dan zeg je het is mijn maat. Het voelt goed, het past me als een huis, het lijkt wel voor mij bestemd.

Hoezo, op maat?

Dat is wat we in Academ neerzetten. Een traject wat jou past. Werken op maat terwijl je in een groep zit.

De deelnemers van de jaren hiervoor zijn iedere keer weer verbaasd na een deelronde bij de start, een trainingsdag en bij de afsluiting van een jaar hoe het kan dat het leek alsof alles voor jezelf bestemd was.

De kracht van het werken met groepen en groepsenergieën ligt in het niet vastomlijnde programma van dit jaartraject. De groep maakt het programma door het formuleren van de individuele leervraag. De methodieken die ik inzet per moment sluiten aan op de behoefte en/of het thema wat actief is.

De magie van een groep

In mijn ervaring is een groepssamenstelling iedere keer weer een magisch moment. Mensen die elkaar daarvoor niet of nauwelijks kennen komen samen voor hetzelfde doel. Ze willen zich verdiepen in zichzelf. En vooral veranderen in vaste patronen die hinderlijk blijken of in ieder geval niet meewerken aan een energiek stromende relatie met zichzelf en/of anderen. Vaak valt dat samen. Als ik niet lekker in mijn vel zit, als ik pieker, somber ben of niet liefdevol naar mij dan ben ik dat ook niet naar anderen. Ik kan daarin mijn best doen en de woorden die ik gebruik kloppen maar tegelijkertijd stroomt mijn gevoel mee in de energie naar de ander en die pakt dat op.

Ik hoef dan ook niet verbaasd te zijn, als ik niet coherent stroom, dat de reacties van de ander niet de reacties zijn die ik wens of verwacht. Als ik daar vervolgens dan teleurgesteld of afwijzend of aanvallend op reageer is de cirkel rond en is er geen sprake van een echt contact.

Van oud naar nieuw…

In deze training ga je experimenteren met nieuw gedrag en geconfronteerd worden met oud gedrag door met elkaar te werken in de grote cirkel, in tweetallen of alleen. Door te kijken, te luisteren en te voelen wat er gebeurt kun je veel leren over jezelf en daarvoor kom je tenslotte.

Het aan de slag gaan met nieuw verworven gedrag vanuit de training in de buitenwereld is spannend en tegelijkertijd leuk. Je ziet en ervaart direct een andere respons. Soms zijn anderen blij verrast. Ook kan het zijn dat je al zo lang op een bepaalde manier gereageerd hebt dat de ander niet zit te wachten op een andere aanpak of reactie van jou. Of dat de ander moet wennen en het ook juist wel fijn vindt om je zo te mogen ontmoeten.

Kortom veel te ontginnen en te winnen.

Ik zie je graag komen,

Groetjes Astrid

 

 

 

 

Leren van en met elkaar

Waarom blikken we terug op de eerste levensjaren?

Als klein kind ontdek je de wereld om je heen vanaf het moment dat je als baby op aarde komt. Die ontdekkingen gaan met vallen en opstaan. En hoe fijn is het dat dat gebeurt in de wetenschap dat je ouder(s) daar zijn om je letterlijk op te vangen. Geen 1 ouder kan dit waar maken om er iedere keer te zijn als je valt of brokken maakt.

Op het moment dat je ervaart als klein hummeltje en nog zeer weerloos mensenkind dat je er dan (even) alleen voor staat neem, je een dappere beslissing dat je het ook alleen kunt. Zo adorabel maar zo nog niet mogelijk. Hier start het wapenen tegen nieuw verdriet of beter gezegd tegen weer schrikken dat de back up er niet is.

Het kan zomaar zijn dat je moeder staat te koken, afzuigkap aan en niet in de gaten heeft dat jij op de bank bent geklommen en er weer af wilt. Erop ging zonder problemen maar eraf is toch wel erg hoog. Je kunt nog geen hoogte en gevaar inschatten dus valt pardoes op je hoofdje op de grond en dat doet zeer. Je brult en dan nog duurt het even voordat mama daar is.

Die paar seconden ervaar je als kleintje als een eeuwigheid en daar bevestig je de al eerder gemaakte overtuiging dat je het alleen moet doen. Als dat nog een aantal keer gebeurt wordt dat een stellige aanname.

“Ik moet het alleen doen.”

“Er is niemand voor mij.”

“Ik word niet gezien, ik ben niet belangrijk.”

“Men houdt niet van mij, ik zit in de weg.”

“Ik ben niet leuk genoeg.”

…

Dat dit niet de werkelijkheid is dat kun je als kleintje niet weten. En wat nog vervelender is, sommige van deze overtuigingen leef je nog, ook nu je volwassen bent.

Hoe loopt het door in de volwassenheid?

Stel je nu eens voor dat je een relatie hebt. Of als je die hebt stel je eens in de positie van die partner.

Hij of zij wil dan iets voor je doen, iets voor je betekenen, je verrassen, je steunen. Of wat dan ook waaruit zijn/haar liefde blijkt. En jij hebt nog steeds diezelfde oude overtuiging en die leef je ook “dat je alles alleen moet doen”.

Je partner kan dan niets goed doen want of je hebt het zelf al gedaan of geregeld. Hij/zij is te laat of je beseft niet dat je hulp of steun nodig hebt. Je hebt immers niet geleerd dat leunen bestaat of dat je ook hulp kunt vragen.

En hoe mooi is het, dat je op eender welk moment kan leren deze overtuigingen te veranderen. Zodat ze jou ten goede komen en jij meer kracht ervaart in je leven.