Wie ben jij?
Het meest voorkomende antwoord is ik ben …jouw naam… .
Wie ben jij nog?
Vaak zeg je dan wel welk werk je doet. Of dat je moeder of vader bent van een aantal kinderen.
En wie ben je echt?
Onze essentie, ons zijn, onze ziel.
Wat is dat? Wie is dat?
Een ontdekkingsreis waar we vaak een groot deel van ons leven met bezig zijn.
Jouw ontdekkingsreis
Puur en onbevangen word je geboren. In liefde ontvangen door je beide ouders, althans dat is wat ieder pasgeboren kind wenst.
En elke ouder doet dat ook wel vanuit zijn of haar referentiekader. Vanuit dat wat zij geleerd hebben en gezien hebben van hun ouders.
De geboorte is al het eerste trauma. Direct ben je erg afhankelijk.
De noden van de pasgeboren zijn groot. Het kleine baby’tje heeft warmte nodig, fysiek en emotioneel. Voeding, zowel onder de vorm van liefde als van letterlijk fysieke voeding.
Alle kleine blokkades die er dan ontstaan, al is het maar enkele minuten langer moeten wachten op de borst bv, kan bij een de kleine baby al voldoende zijn om een trauma te laten ontstaan.
Of te weinig melk bij de borstvoeding of lang alleen liggen in bed of wiegje..
Noem maar op…
Eens je wat ouder wordt loop je als kind tegen nog meer trauma aan. En dit hoeven echt geen slagen en verwondingen te zijn.
Hoe vaak heeft een ouder het niet te druk. Teveel werk.
Hoe vaak hoort het kind:
‘nu niet schat’
‘mama heeft nu geen tijd’
‘later’
En zo verder…
Vanuit jouw kindertijd zal je daar waarschijnlijk geen bewustzijn meer over hebben, misschien herken je het van de tijd met je eigen kinderen.
Overleven…
Wat gebeurt er dan allemaal met het kind.
Het kind gaat een redder ontwikkelen. Dit zijn overlevingspatronen.
Het is nodig om telkens weer in de aanpassing te gaan.
Als kind word je erg stil, een beetje onzichtbaar, of het gaat juist erg luidruchtig doen.
In ieder geval bouwt het mechanismes op die hem of haar weghalen van wie hij of zij eigenlijk is.
Het ‘Wie ben ik’, de essentie wordt alsmaar vager.
Vaak gaan er dan deurtjes dicht. Deurtjes naar onszelf, naar ons verlangen en naar wat we hier eigenlijk op aarde komen doen.
Op oudere leeftijd, volwassenheid, lopen we hier vroeg of laat tegenaan.
Er komt bijvoorbeeld een verlies, werk, relatie,…
Of door een ziekte, van jezelf of iemand uit je omgeving.
Iets wat je tot denken aanzet.
Wie ben ik?
Wat doe ik eigenlijk?
Is het leven zo een sleur geworden van patroon op patroon?
Een overlevingsmechanisme is dan als een draaimolen op de kermis waar je inzit die niet meer stopgezet kan worden.
Je wordt er duizelig van.
Je ziet het allemaal niet meer.
Wat te doen als je hier in verzeild bent geraakt?
Even een stop in je leven!
Neem een stap terug in jezelf!
Even je ruimte opvullen met jou!
Door dagelijks eens enkele minuten voor jezelf te nemen kan je de draaimolen tot stilstand brengen.
Kan je even bij jezelf gaan kijken.
In de paar minuten voor jou kan je opnieuw gaan ontdekken wie je nog meer bent dan
Je Naam
Ouder, kind, broer of zus, werknemer of werkgever,…
Je kan gaan zien welk mooi mens je eigenlijk bent.
Een prachtmens met wie je het contact kwijt was.
Een innerlijke God of Godin die jou eigenlijk al lang terugroept. Die je tot nog toe niet echt hoorde.
Enkele minuten daags is echt de weg terug.
Terug naar wie jij bent.
Inspireert dit blog je?
Beluister dan zeker onderstaande meditatie.
Heb je nood aan meer inspiratie?
Dan is onderstaande oefening vast iets voor jou.
[fc id=’6′][/fc]
