Leren van en met elkaar

Waarom blikken we terug op de eerste levensjaren?

Als klein kind ontdek je de wereld om je heen vanaf het moment dat je als baby op aarde komt. Die ontdekkingen gaan met vallen en opstaan. En hoe fijn is het dat dat gebeurt in de wetenschap dat je ouder(s) daar zijn om je letterlijk op te vangen. Geen 1 ouder kan dit waar maken om er iedere keer te zijn als je valt of brokken maakt.

Op het moment dat je ervaart als klein hummeltje en nog zeer weerloos mensenkind dat je er dan (even) alleen voor staat neem, je een dappere beslissing dat je het ook alleen kunt. Zo adorabel maar zo nog niet mogelijk. Hier start het wapenen tegen nieuw verdriet of beter gezegd tegen weer schrikken dat de back up er niet is.

Het kan zomaar zijn dat je moeder staat te koken, afzuigkap aan en niet in de gaten heeft dat jij op de bank bent geklommen en er weer af wilt. Erop ging zonder problemen maar eraf is toch wel erg hoog. Je kunt nog geen hoogte en gevaar inschatten dus valt pardoes op je hoofdje op de grond en dat doet zeer. Je brult en dan nog duurt het even voordat mama daar is.

Die paar seconden ervaar je als kleintje als een eeuwigheid en daar bevestig je de al eerder gemaakte overtuiging dat je het alleen moet doen. Als dat nog een aantal keer gebeurt wordt dat een stellige aanname.

“Ik moet het alleen doen.”

“Er is niemand voor mij.”

“Ik word niet gezien, ik ben niet belangrijk.”

“Men houdt niet van mij, ik zit in de weg.”

“Ik ben niet leuk genoeg.”

…

Dat dit niet de werkelijkheid is dat kun je als kleintje niet weten. En wat nog vervelender is, sommige van deze overtuigingen leef je nog, ook nu je volwassen bent.

Hoe loopt het door in de volwassenheid?

Stel je nu eens voor dat je een relatie hebt. Of als je die hebt stel je eens in de positie van die partner.

Hij of zij wil dan iets voor je doen, iets voor je betekenen, je verrassen, je steunen. Of wat dan ook waaruit zijn/haar liefde blijkt. En jij hebt nog steeds diezelfde oude overtuiging en die leef je ook “dat je alles alleen moet doen”.

Je partner kan dan niets goed doen want of je hebt het zelf al gedaan of geregeld. Hij/zij is te laat of je beseft niet dat je hulp of steun nodig hebt. Je hebt immers niet geleerd dat leunen bestaat of dat je ook hulp kunt vragen.

En hoe mooi is het, dat je op eender welk moment kan leren deze overtuigingen te veranderen. Zodat ze jou ten goede komen en jij meer kracht ervaart in je leven.

Ontdek je ware zelf

Wie ben jij?

Het meest voorkomende antwoord is ik ben …jouw naam… .

Wie ben jij nog?

Vaak zeg je dan wel welk werk je doet. Of dat je moeder of vader bent van een aantal kinderen.

En wie ben je echt?

Onze essentie, ons zijn, onze ziel.

Wat is dat? Wie is dat?

Een ontdekkingsreis waar we vaak een groot deel van ons leven met bezig zijn.

Jouw ontdekkingsreis

Puur en onbevangen word je geboren. In liefde ontvangen door je beide ouders, althans dat is wat ieder pasgeboren kind wenst.

En elke ouder doet dat ook wel vanuit zijn of haar referentiekader. Vanuit dat wat zij geleerd hebben en gezien hebben van hun ouders.

De geboorte is al het eerste trauma. Direct ben je erg afhankelijk.

De noden van de pasgeboren zijn groot. Het kleine baby’tje heeft warmte nodig, fysiek en emotioneel. Voeding, zowel onder de vorm van liefde als van letterlijk fysieke voeding.

Alle kleine blokkades die er dan ontstaan, al is het maar enkele minuten langer moeten wachten op de borst bv, kan bij een de kleine baby al voldoende zijn om een trauma te laten ontstaan.

Of te weinig melk bij de borstvoeding of lang alleen liggen in bed of wiegje..

Noem maar op…

Eens je wat ouder wordt loop je als kind tegen nog meer trauma aan. En dit hoeven echt geen slagen en verwondingen te zijn.

Hoe vaak heeft een ouder het niet te druk. Teveel werk.

Hoe vaak hoort het kind:

‘nu niet schat’

‘mama heeft nu geen tijd’

‘later’

En zo verder…

Vanuit jouw  kindertijd zal je daar waarschijnlijk geen bewustzijn meer over hebben, misschien herken je het van de tijd met je eigen kinderen.

Overleven…

Wat gebeurt er dan allemaal met het kind.

Het kind gaat een redder ontwikkelen. Dit zijn overlevingspatronen.

Het is nodig om telkens weer in de aanpassing te gaan.

Als kind word je erg stil, een beetje onzichtbaar, of het gaat juist erg luidruchtig doen.

In ieder geval bouwt het mechanismes op die hem of haar weghalen van wie hij of zij eigenlijk is.

Het ‘Wie ben ik’, de essentie wordt alsmaar vager.

Vaak gaan er dan deurtjes dicht. Deurtjes naar onszelf, naar ons verlangen en naar wat we hier eigenlijk op aarde komen doen.

Op oudere leeftijd, volwassenheid, lopen we hier vroeg of laat tegenaan.

Er komt bijvoorbeeld een verlies, werk, relatie,…

Of door een ziekte, van jezelf of iemand uit je omgeving.

Iets wat je tot denken aanzet.

Wie ben ik?

Wat doe ik eigenlijk?

Is het leven zo een sleur geworden van patroon op patroon?

Een overlevingsmechanisme is dan als een draaimolen op de kermis waar je inzit die niet meer stopgezet kan worden.

Je wordt er duizelig van.

Je ziet het allemaal niet meer.

Wat te doen als je hier in verzeild bent geraakt?

Even een stop in je leven!

Neem een stap terug in jezelf!

Even je ruimte opvullen met jou!

Door dagelijks eens enkele minuten voor jezelf te nemen kan je de draaimolen tot stilstand brengen.

Kan je even bij jezelf gaan kijken.

In de paar minuten voor jou kan je opnieuw gaan ontdekken wie je nog meer bent dan

Je Naam

Ouder, kind, broer of zus, werknemer of werkgever,…

Je kan gaan zien welk mooi mens je eigenlijk bent.

Een prachtmens met wie je het contact kwijt was.

Een innerlijke God of Godin die jou eigenlijk al lang terugroept. Die je tot nog toe niet echt hoorde.

Enkele minuten daags is echt de weg terug.

Terug naar wie jij bent.

Inspireert dit blog je?

Beluister dan zeker onderstaande meditatie.

Heb je nood aan meer inspiratie?

Dan is onderstaande oefening vast iets voor jou.

[fc id=’6′][/fc]

Breng lucht in het heden en stop met het herhalen van het verleden

Vervelende of angstige gebeurtenissen uit het verleden hebben je toentertijd je de adem ontnomen. Als je schrikt zet je je adem vast, je bevriest een paar seconden en dan volgt er automatisch een ademprikkel en adem je door. Dat doe je nu nog en heb je toen als kind ook gedaan. Dat schrikmoment zet zich vast in je celgeheugen. Hierdoor ervaar je soms opnieuw diezelfde emotie als er iets gebeurt in het heden, wat een herinnering is met het verleden.

Dit ben je je niet altijd bewust. Wat je wel kunt voelen is dat je hoog zit in je adem of dat je te weinig lucht ervaart.

Door je adem bewust te laten stromen in jou kun je voelen waar de herinnering over gaat of welke emoties of gevoelens eronder liggen. Meestal ben je nog niet los van die emotie/schrik van toen.

Herken je het dat je de ervaringen van vroeger gemakkelijk nog terughaalt of zelfs opnieuw creëert in je leven?

Alsof de herinneringen, ook al zijn ze pijnlijk of negatief gekleurd, je dierbaar zijn. Waarschijnlijk kun je ze missen als kiespijn. En toch geef je ze de ruimte en beneemt je dat opnieuw de adem. Je kunt niet luchtiger leven. De zwaarte neemt het over en je moet alle zeilen bij zetten om niet somber te worden of te zijn.

Om je herinneringen van vroeger niet de regie te laten voeren in het heden, zal je lucht mogen toevoegen waardoor je leven weer gaat stromen. Je zal meer  vrolijkheid en vreugde ervaren in plaats van de waas van verdriet en/of boosheid die voelbaar blijft door oude pijn.

Vind je het moeilijk uit de schaduw in het licht te stappen? De open ruimte in?

Ga dan eens het strand op, adem vol in en uit en richt je ogen over de zee naar de horizon.

Misschien zie je een baken/boei in zee liggen. Voel dan eens waar jij je baken/ anker hebt om niet af te drijven van dat wat er in het NU voor jou belangrijk is.

Word je bewust van de zuurstofrijke lucht die je in je borstkast laat stromen en ervaar dat je nieuw leven, verse energie toelaat en je longen de verbruikte energie loslaten.

Die verbruikte energie bevat gifstoffen vanuit voeding maar kan ook bestaan uit restanten van giftige uitspraken en/of pijnlijke ervaringen.

Hoe meer je je energie ververst hoe meer kracht je ervaart om bewust ruimte te maken voor het heden. Wat is NU? Nu ben je volwassen, niet meer zo kwetsbaar als het kind wat je toen was en kun je jezelf gaan dragen.

Verantwoording

Dit betekent automatisch dat je verantwoording moet nemen voor je huidige leven. Je eigen creaties. Je eigen kracht opnieuw voelen en geen slaaf zijn van je eigen gedachten. Stop met herhalen en herbeleven van pijnlijke herinneringen.

Door een aantal dagen intensief aan de slag te gaan met jou kun je oude patronen herkennen en ook doorbreken. Afrekenen met dat wat jij niet meer wilt.

In Academ bieden we je de mogelijkheid middels allerlei methodieken, waarbij we met lichaam en energie werken, zodat je ook werkelijk de transformatie tot nieuw kunt ingaan en oud achter (je) laat.

Zin in een verhelderende oefening?

Ik heb speciaal voor jou een gratis proevertje gemaakt!

[fc id=’6′][/fc]

 

Veel plezier.