Ken je het gevoel dat je je het liefst wilt verstoppen en verschansen in je huis of in je bed? Diep onder de dekens zodat je niemand hoeft te zien.

De wereld kan best beangstigend zijn om er in rond te lopen en te participeren in groepjes mensen op het werk of met vrienden en kennissen.

Sommige mensen lijken zich in jouw ogen moeiteloos te bewegen in allerlei sociale constructies. Ze hebben vrienden, bereiden etentjes, gaan weekendjes weg met zijn allen, vieren en organiseren feestjes en verjaardagen maar jij vindt dat juist helemaal geen vanzelfsprekendheid.

Het je begeven op feestjes vind je best moeilijk want wat trek je aan of wat zeg je tegen mensen die je niet of nauwelijks kent?

Zomaar praten over niets of juist een vraag krijgen over jou en jouw leven kan door jou als bedreigend ervaren worden vooral als er ook werkelijk een reden is waarom jij dit moeilijk vindt.

Oude overtuigingen?

Misschien ben je in het verleden verraden en ben je daardoor je vertrouwen in andere mensen verloren. Of ben je verlaten waardoor het zinloos en zelfs pijnkijk is om je te verbinden met anderen. Als je aan hen zou gaan hechten ervaar je dat als zonde van je tijd want je hebt een overtuiging gecreëerd, vanuit het verleden, dat je toch weer verraden of verlaten wordt.

Dit kan doordat je een overlijden hebt meegemaakt op jonge leeftijd, een scheiding van je ouders of een breuk in je eigen relatie.

Ook als je bijvoorbeeld gepest bent op school of uitgesloten werd bij een (sport-) vereniging.

Je verleden kleurt het heden

Ook al kun je bedenken dat dat allemaal achter je ligt, in het verleden, toch kleurt en bepaalt dat nog steeds je heden. Je houdt het zelfs in stand door het pantser dat je hebt opgebouwd om niet nogmaals gekwetst te worden.

Je hebt je teruggetrokken en houdt hiermee ook een deel van jou verborgen voor de buitenwereld, voor anderen.

Dit kunnen collega’s zijn, familie, buren en ook mensen die jij graag beter zou leren kennen.

Aangezien het aangaan van relaties een wisselwerking is in geven en nemen en het je durven te laten zien en horen, je kwetsbaarheid durven tonen, is dat voor jou misschien erg ingewikkeld.

Je zou wel willen maar je zit als het ware in je oester. Net  omdat het daar veilig is durf je er niet te ver uit of je kunt haast niet uitbreken omdat de schelpen een deel van jou zijn geworden.

Het is de enige manier om de ander en de wereld op afstand te houden.

De kennismaking met mijn eigen schulp

Mijn schulp is mijn pantsering die me laat reageren vanuit de aanval. Je kent wel de opvatting dat “de aanval de beste verdediging is”? Wel die gebruik ik dus…

Dit afweermechanisme ontstond al in m’n vroege kindertijd. Eigenlijk hielp het me altijd om mezelf te verdedigen als ik een verwachting niet helemaal kon vervullen. Het bracht een veiligheid.

Op latere leeftijd echter niet meer.

Door ermee in contact te komen leerde ik waarom ik het al die jaren zo hard nodig had om in de aanval te gaan. En weet ik, in het hier en nu, dat dit niet meer nodig is. Ik hoef mezelf niet meer te verdedigen. Dat brengt rust.

Wil je dit niet meer langer zo leven en ben je bereid om uit je schulp te komen? Weet dan dat je kan leren om oude overtuigingen en patronen te herkennen. En er erkenning aan kan geven, zodoende er van daaruit afstand van te doen. Of populair gezegd: “ze los te laten.”

Gun je zelf een nieuwe manier zonder je eigenheid te verliezen.

 

Voor je dit blog afsluit heb ik nog een klein geschenkje voor je.

Een inspirerende oefening om meer inzicht te krijgen in jezelf.

[fc id=’6′][/fc]

Geniet ervan.

 

Recommended Posts

No comment yet, add your voice below!


Add a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *